bu kopan parçalar ruh parçaları mı? yoksa içten çıkartılmaya çalışıldığında o mu akla her geldiğinde kanatan? öyle bir boşluk var ki insanı insan yapan bütün parçalar teker teker kapılıyor o boşluğa. kağıt kesiği gibi birşey bu. yaraya bakmadan hissedilmiyor acısı. acı. en çok şimdi acı. zaman, unutmak, unutulmak. sahiden unutulur mu? rüya içinde rüya gibi. gerçeklik yok. nefretini daha ne kadar duymalıyım ölmek için. acıdan ölünür mü? sürünmeliyim besbelli. aşkın bedeli bütün bu yaşananlar. giriş, gelişme ve sonuç. sanırım sonucun sonundayım. tek gereken sadece küçük bir nokta. olması gerektiği gibi. seninde istediğin gibi. acı çekerek ölmemi istiyordun ya. gözlerimi kapıyorum. boşluktayız. sadece sen ve ben... koy artık benim sonuma o son noktayı. en acısı bu olsun.
'Ve sevilenle ağlayamıyor, kaçıyorsan ondan, çaresizliktenmiş,
Senin acın için odamda tek başıma hıçkırıklarla ağladığımda anladım.
Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek çok sevdiği acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım.'
