bir çatışmada hafif yaralandım ve van askeri hastanesine kaldırıldım.
biliyorum ki ailem hakkariye telefon açar, ulaşamayınca telaşlanır haliyle. onlar aramadan ben arayayım dedim ve zar zor telefona kadar gidip sadece ''hastalandığımı, bu yüzden van'a geldiğimi ama önemli bir durum olmadığını'' bildirdim. babam falan telaşlandı ama sesimi duyduğu için teskin etmek kolay oldu.
sonra annemi istedim telefona, babam komşuda olduğunu söyledi. ararım tekrar diyip kapadım.
ertesi akşam gene aradım babamla konuştuktan sonra annemi istedim ''mevlütte'' dedi.
bir sonraki akşam annemi istedim gene ''komşuda'' dedi babam. ''ne komşusuymuş bu yahu'' dedim. ''yarın akşam aradığımda tel başında olsun'' diye tembihledim babama.
ana kuzusu falan değilimdir, hiç de olmadım ama özlemiştim işte, insan askerde çatışmada yaralanınca daha bir özlüyor.
ertesi akşam aradım, babam bu sefer ''komşu rahatsızlandı, annen onun başında hastanede'' dedi.
hayatımda ilk defa babama bağırdım.
''çocuk mu kandırıyorsun sen, nerede bu kadın, bişiy var ve söylemiyorsun!!!!''
karttaki kontor bitti o an. öğrenememiştim ama dellenmiştim, babam saklıyordu benden. sabahı zor ettim, gündüzleri aşağı inmek yasaktı ama umrumda değildi. seke seke gittim bir kart aldım ve doğruca telefon kulübesine yöneldim.
ev telefonu çaldı, çaldı, çaldı ama açan yoktu. babam da evde değildi. aklımı yitirecektim.
akşama tekrar aradım babam çıktı telefona, annemi istedim ''yok'' dedi. ablam aldı telefonu ''ablacım annem hastanede kalıyor ama önemli bişiy yok'' dedi.
baskı kurdum ama söylemiyordu neden yattığını, bağırışmaya başladık telefonda. en sonunda söyledi.
''kan kanseri''
zaman durdu, dünya durdu o an. izmire kaçıp gitsem ayağımdan yürüyemiyorum, elimden bir şey gelmiyor, gerçekten zaman durmuştu o an.
ben onlardan moralleri bozulmasın diye çatışmada yaralandığımı gizlerken, onlar da benden moralim bozulmasın diye annemin kanser olduğunu gizlemişlerdi.
benim vandan taburcu olduğum günlerde annemde hastaneden taburcu olmuştu.
ikimiz de yoğun tedavi sonucu atlatmıştık.
terhis oluşumdan 3-4 yıl sonra bu kanser illeti tekrarladı.
hayatımızın en zor günleriydi. annemin gözümün önünde erimesinin ve hiçbir şey yapamamanın acısı tarifsiz, kelimelerin gücü yetmezdi..
aylarca süren mücadele sonunda annem bunu da atlattı.
şimdi düzenli kontrollerde sürekli. tekrarlama riski ömür boyu baki.
