cennet, uçsuz bucaksız, sonsuz bir güzellik ve mutluluktu.
uykular hep huzurlu ve derin, burnumda sürekli güzel bir koku ve kulağımda hoş bir melodi.
ama sürekli mutlu olmak isteyen kim, hep aydınlık, hep güzellik isteyen kim...
çirkinliklerin içinde olmazsa güzellik ne anlamı kalır ki? ne çarpıcılığı ne elde etmek için verilen uğraş olmazsa, ne cazibesi kalır ki...
kim istedi sonuna dek güzelliklerle mutluluklarla sarmalanmayı.
işte o yüzden kopardım ben o yasak elmayı ve adem o yüzden ısırdı olabildiğince iştahla..
ölümümü bile ben arayıp bulmalıyım, yoksa bana ait olmaz ki, aynı şekilde hayatım içinde sunulana razı olmadım. çirkinlikler, mutsuzluklar içinde dişimle tırnağımla ama ben kurmalıyım hayatı. sürünmeli, çamura bulanmalı, yerlerde inlemeliyim, ağzımda kendi kanımın tadıyla ayağa kalkmalı ve iki adım atmalıyım. bedenimde hissettiğim acılar yaşadığımın kanıtı olmalı.
ben gereken herşeye sahibim, istersem elmayı ısırır cenneti cehennem ederim, istersem yüksek bir dağın tepesinde hayatı tekrar cennet ederim.
