umut... bazen o kadar kararıyor ki hayatım en ufak bir ışık bile bulamıyorum... ama tam o anda biri çıkıyor karşıma tam uçurumdan düşerken elimden tutan... ama yine imkansız... ben yine aşık oluyorum delicesine ama hep yalanlarım oluyor çünkü ben eksiklerle dolu bir tamım... kimse sevemiyor aslıyı... ama bu erkeğe öyle bir aşığım ki umutlarla doldu içim... hazırım yüzyıllarca çabalamaya, beklemeye, yorulmaya, düşmeye, kalkmaya... ama biliyorum o bir gün gözümün içine bakıp kuzum diyecek sonra dudağıma öpücükler konduracak... içimde öyle bir umut var ki birine anlatsam kahkahalarla güler fakat ben hayallerime gün be gün dahada yaklaşıyorum... o umudu tuttuğum anda tüm dünya benim olacak... şuan sadece o adam bana kuzum desin diye hayal ediyorum, çalışıyorum ve nefes alıyorum... az kaldı biliyorum çok az beni sarmasına ve kuzum demesine...
