doğduğunda beri kimsesi olmayan, buğulu camlara anne yazmak zorunda kalan, anne kucağı olmayan, yere çizdikleri anne figürüne sarılıp yatan, her bayramda ziyaret etmediğimiz, bayramı bırak bir gün bile gidip görmediğimiz çocuklardır onlar, çoğu zaman arkada kalırlar, uzatılacak el beklerler. en önemlisi hayat adına ve kendimiz için özür dilememiz gereken çocuklar onlar.
