istanbul'u satıyorum, gözlerim kapalı...
soldan bir abla yanaşıyor, kıyafeti yamalı..
"tanesi kaça?" diye soruyor, almayacak belli.
"aklından kaç geçiyor abla?" diyorum, kısık sesli.
"neden tekli değil bu şehir, oysa ki herkes yalnız?"
"bozamayız takımı abla, tek giderse pahasız."
usulca uzaklaşıyor abla, giderken sanki teyze olmuş;
lüle saçlarına aklar düşmüş, bu şehir onu da bozmuş.
