az önce bir yüze nasıl yansıdığına şahit olduğum durum.
yardım istemek için belediyeye gelen otuz beşinde bir kadının yüzünden okuduğum. onyedisinde oğlu dördüncü kez hapiste. ayrıca uyuşturucu bağımlısı. diğer oğlunu yatılı okula vermiş, ankara'nın bir ilçesinde. yanında on yaşındaki kızı kalmış sadece. kocası terkedeli zaten beş yıl olmuş. kimsesi yok, arayanı soranı yok. hiç bir şeyin sahibi değil, çocuklarının bile. on yedi yaşına geldi, daha bir kere bile yeni ayakkabı alıp giydirmedim ben çocuğuma, diyor. ağlıyor.
densizce belki şimdi hapiste olması daha iyi oğlunun diyorum. hiç olmazsa o pis çevresinden kurtulur, uyuşturucu bağımlılığını yener diyorum. yüzüme sen ne anlarsın der gibi bakıyor. utanca boğuluyorum, bu kadar düz bir mantık yürüttüğüm için. hem de bir anneye, hem de evladıyla ilgili.
işte o kadın fakirliğin ta kendisi, çocukları da öyle. o çocuklar ki daha doğdukları anda hayata birkaç sıfır yenik başlayanlardan.
