Sabah evden gayet sıradan bir şekilde çıkar, bir daha göremeyeceğini ise asla bilmezsin. Öğlene karşı bir telefon çalar, telefondaki ses ağlamaklı değil bildiğin ağlıyordur, hıçkırarak. Sonra koşarak hastaneye gidersin/ruhsuz bir insan sana ''o öldü'' der ve attığın çığlıkları bastırır, burası hastane susun der. Günlerce hissiz dolaşırsın, aradan geçen yıllar hiç acını bastıramaz. Her gördüğün şey onu anımsatır, onu ve artık göremediklerini. Sürekli rüyalarına girer uzun yıllar geçse bile... Bazen iyidir, bazen kötüdür, bazen çocuktur, bazen ağlar, kimi zaman güler. Elini kesseler, kolunu kesseler ancak bu kadar acır. Ölümsüzlere karışır senin gönlünde, hiç ölmez. (bkz: özledim)
