hayatımın en mutlu günüydü. net. her galatasaraylının o güne ait hatıraları aklındadır.
o sezon o çok haketmiştik şampiyonluğu. sasa ilic'in golleriyle başlamıştı sezon ve hasan kabze gecenin flaş ismi olduğunda aslında ilahi adaletin gerçekleşeceği ortadaydı.
lise son öğrencisiydim, öss yaklaşmıştı. bir pazar günü dersaneden çıkıp maçı izlemeye gideceğimi söyleyince, geçen sene van depremin'de şehit olan öğretmen arkadaşım alparslan "sen inanıyor musun fenerbahçe'nin bırakacağına" dedi. "inanıyorum kardeşim" dedim. hem ben kendi takımımın maçını izlemeye gidiyordum. aslanları alkışlamaya gidecektim. o sene son dakika attığımız goller, eric gerets'in alnının yarılması, bir baba hindi olayı... zaten gönüllerde şampiyondu takımımız.
kayseri'ye 3 gol attığımızda bir kere bile dönüp bakmadım fener maçına. ne de olsa birşeyler olur birazdan. elle kolla bir şekilde bulacaklardı golü. denizli'den gol haberinin gelmesiyle nabzımın tavan yaptığını hatırlıyorum. dedim ya öss yaklaşmıştı, o an çok içten şu duayı ettim. "allah'ım ne olur şampiyon olalım, şampiyon olalım öss'yi kazanamasam da olur".
