uzun zaman sonra deliksiz bir uykunun koynuna girdiğim bir gece yakama yapışıp uyandırdın beni.. sandım ki yine bir yolculuk var.nereye diye sormak adetim olmadığı için neden diye de sormadım yolculuk yok dediğinde.. nedenlere ihtiyacımız olmadığını o dilenci öğretmişti bize; koltukaltlarından kavrayıp bacaksız bedenini karşı kaldırıma bıraktığımız akşamüstünde.. dost muyuz yoksa birbirimizi kemiren iki asalak mı anlamamıştık ne biz hayatımızdaki insanlar. ilk defa o bedeni kucakladığımızda aramızda saf bir bağ kuruldu sanırım. ilk defa aynı anda insanca birşey yaptık.. neyse, sormadım işte neden uyandırdın beni diye.. çünkü biliyordum sen soruyordun kendine; onbeş yıldır ilkdefa bana huzur verip böyle uyutan şey ne diye.. o akşam gözlerindeki soruya dudaklarımdaki suskunlukla cevap verdim. şimdi çözüldü dilim, söylüyorum; sen beni terk etmeden ben seni terketmeye o akşam karar vermiştim..
