jo en sevdiğim dostum..
7 yaşında iken çocukların elinde eziyet gören yavru bir köpek gördüm, ilgiye şevkate ihtiyacı vardı.. onu ordan alıp çıkardım bütün sevgimi dostluğumu ona verdim 1.5 yıl boyunca en iyi dostum oldu okuldan her geldiğimde bahçenin kapısında karşılardı beni görür görmez deliler gibi tur atardı etrafımda zıplardı sürekli hadi oynayalım diye.. çantamı evin önüne koyar koşmaya başlardım kovalardı beni taki balkona çıkana kadar, jo balkona çıkmazdı inmemi bekler ben inmedikce sinirlenir atrafında dolanır zıplar havlardı, en yakın dostumdu ta ki bir sabah uyandığımda birinin onu zehirlediğini öğrendiğimde ölüm gerçeği ile tanıştığım o kış gününe kadar. gözlerimin önünde ölüşünü izlemiştim malesef yapabilecek hiç birşey yoktu.. bana o son bakışları beni görünce ayağa kalkma çabaları hala gözlerimin önünden gitmez..
Aradan 14 sene geçti hala aklıma gelince boğazıma birşey takılır.. ondan sonra hiç köpeğim olmadı hiçbir köpeği sevemedim artık..
