bunu söyleyen tıpçı vatandaşın kendisine üniversiteli demesinden daha vahim olmayan durumdur. össde ilk üç-beş bine girince kendisini harbiden bi bok zanneden insanlara gülmeden edemiyorum. ben de girdim amk. hem de iki kere. ikisinde de bi bok olmadı. ha ama durum öyle değil işte. ilk bine girince adam oldum sanıp, "öğyetmenim, maaşı en yükşek meşlek hangişi" kıvamında geçen bir tercih döneminin ardından tıp ya da en revaçta olan mühendisliklerden birisi yazılır. (bu mallığı ben de yaptım) büyük bir heyecanla okula kayıt olunur ve ilk haftalarda aynı heyecanla derslere gidilir. bu süreci gözlemlemek o kadar eğlencelidir ki, kime sorsanız bir takım hayalleri vardır. kimisi büyük bir şirkete ceo olacaktır, kimisi kendi şirketini kuracaktır, kimisi başbakan... kime sorsanız okulun müstakbel birincisiyle konuştuğunuzu sanarsınız amk. ama ne zaman ki sınavlar başlar, uyuz hocalar dişlerini gösterir, gıcık asistanlar yüzünden lablar işkenceye dönüşür; işte o zaman kendini harbiden bir bok zanneden bünye çıldırmaya, ona buna sataşmaya başlar. ulan ben mi dedim sana illa tıp yaz diye? ben mi yaptım o mına kodumun tercihini?
ama yok işte, bünye halen kabul etmemektedir yanlışı. "ilk bine girdim olum ben" "hadi ben malım, sınavda ilk yüze girenlerin hepsi mi mal arkadaş" "bu kadar insan tıp veya mühendislik yazıyorsa bunda vardır bir hikmet". işler iyi gitmeyince de "sizin ki de üniversite mi lan, bütün gün yatıyonuz amk" veya "sizin bölümü ben bir senede bitiririm lan, şunun okuduğu kitaba bak" demeye başlar bu cibiliyetsiz bünye. he koçum, tamam. en birinci sizsiniz tamam mı, dünya da sizin etrafınızda dönüyor, büyük dağlar da babanızdan miras. he anam, he canım.
