sabahın bir vaktinde kalkmış, algılarının %75'i daha hala yatakta ikame ederken, uzun zamandır da evden çıkılmayıp kendine azıcık da olsa vakit ayırmadığını anladığın an, evinin bulunduğu caddedeki cafeye uğrayıp, derse geç kalmayı dahi umursamadan rahatça, kimsecikler de yokken*, sessizlik içinde sıcacık kahveni yudumlamak..
dahası var dur daha dostum;
yalnızca sen sabahın bir vaktinde kalkmıyorsun elbette, agresif bir edayla servis yapan garsonun bezgin bakışlarını algılamanın ardından, kahve biter bitmez fincanı alıp ellerinle, gülümsemeyle garsona teslim etmen gerekiyor o andan sonra.
çünkü neler olacak bak;
onun sana minnettar bir bakışla gülümsemesini göreceksin, ardından içerideki işe yetişmeye çalışan birkaç müşterinin daha aynı şeyi yapmasına şahitlik edeceksin..
sonra herkese coşkulu bir havayla iyi günler dileyip, ıslık çala çala yürüyeceksin..
hepsi iyi hoş güzeldi de, sonrasında o tıklım tıkış metrobüse binmeseydik iyiydi..
