birincisi bu insan tembel mi tembel, üşengeç mi üşengeç.. ama naptık ettik kendisini ikna ettik ve üşengeçliğini kırdık. inatçıymış kendisi, ama bana vız geldi tırıs gitti. sonunda gördük ki yazılarındaki sempatiklik yüzüne de yansımış. ama durun! o kadir abi bakışı! hele karanlıkta o gözler nasıl parlıyor öyle! *
az çok muhabbetim vardı kendisiyle önceden de; fakat bugün daha önce aralamadığım sis perdelerini aralamış bulundum. her ne kadar kendisine yarım olarak görünsem de, her ne kadar sessiz konuşsam da, her ne kadar dudak okuyamasa da, sevdik kendisini. ve an itibariyle sözcüklerimi okumaya başladı kendisi... ah, evet.. bu gözümdekiler mutluluk gözyaşı.. başardın!
