Ben küçükken... bunlar en azından bizde yokken;
Okumayı yeni yeni öğrenmişim birinci sınıfta, Dışarıda göz gözü görmez bir tipi mevsimlerden kış, güneş erken veda ediyor fakire, ekmek almaya bakkala giden annemi bekliyorum sobanın yanı başında, elektrikler kesik borçtan bi soba yanıyor tüp de bitti bitiyor üstünde ısıtılan temcit pilavından. ilk kitabımın son yapraklarını çeviriyorum, adını hatırlıyorum bir anı kitabı; kabak defteriydi, sayfa sayısını hatırlıyorum 98 sayfa, 18 puntoyla basılmış bir kitap, nihayet son cümlesindeyim kitabın okuyabileceğim, kayıp son sayfalarından önce, ilk okuduğum kitabı bitiremiyorum haliyle, kapı açılıyor annem geliyor soğuktan çatlamış dudaklarıyla yanağımdan öperek içimi ısıtıyor, halimiz neşeye namüsait, ama içimiz kıpır kıpır geçiyor zaman, sadece okuyarak, sadece gülerek, umutsuzluğa kapılmayarak. *
