''standart bir yaşamın ortasında kalmışken,kafa,vücut ve kalbin senkronize olmasını beklemekten vazgeçmişken...
o halka'yı görmüştü.''
hikaye düz bir film şeridi gibi değil, aksine aynı o, altın halka formunda ilerlemekte. tıpkı kahramanımızın hayatı ve hikayenin döngüsel bir ritimle dizilen kelimeleri gibi. mutluluk sanatı kitabında ve bazı öğretilerde hayatın düz bir çizgi olmadığından; sonsuz devir halinde, yuvarlak bir halka olduğundan bahsedilir. aynı bu hikayedeki gibi düşüş müsebbibi halka; bir halkanın parçasıdır, aynı acı, hissizlik, mutluluk... döngüsü gibi. hikayede yazar bunları naif ama hoş bir şekilde vermiş. aynı müzikteki iki ya da daha fazla notayı aralarda nefes almadan birleştiren bağlama çizgisi edasında ve ritminde...
giriş bölümü; derindeki mutluluk özlemi ve sürpriz finalle bütünleşmiş, üç nokta gibi saklı ama hissedilir gelişme, çok güzel.
hem yazının ritmini, hem şeklini; hem ters köşe, adeta serbest düşüşle sonlanan paslı düşüşü çok beğendim.
öyküyü ya da yaşanmışlık kesitini; anlatılan ile bütünleşmiş şeklinden ve yazarın özle içiçe geçmiş tarzından dolayı oldukça etkileyici buldum.
nice yazılarda havalanmak, uçmak ve düşmek dileğiyle...
hikaye bir çırpıda okutuyor kendini; hem güldürüyor hem kapalı çarşı havası solutuyor hem de gönülsüz bir yenilginin resmini yavaş yavaş çiziyor.
yazarımız öyle sahici anlatmış ki gülcan'ın hislerini, başkaları hakkındaki düşüncelerini; bir yerde okuyucu artık gülcan ile bir olup ''o özel yüzüğü'' takmaya değer talibi arıyor, bekliyor. ve tabii ki gülcan'ın sıradanlaşmama azmine yürekten katılıyor. velhasıl öyküde ve gülcan'ın hayatında; giriş bölümünde bahsedilen bir kopuş, bir ters yüz ediş yaşanıyor. gülcan önceden hor görüp kınadığı insanların dünyasına gönülsüzce de olsa ayak basıyor. ama bir akıl tutulmasından ziyade bir hayal kırıklığı neticesinde, her şeyin farkında olarak. 'aramaya inanan biri'nden geldiği şu nokta çok manidar: ''hiçbir zaman neyle karşılaşacağımı bilemediğim, aslında ne istediğimi de bir türlü kestiremediğim hayat yolumda, diğer insanların daha önce kullanıp onay verdiği, belirlenmiş kurallara uyarak ilerliyorum başıma bir şey gelmesin diye. kocam da, öyle normal, cidden çok normal, fazla konuşmayan (bazen bir gün içinde yalnızca üç cümle kuruyor) bir adamcağız. sıkıntı yok.''
ama bu haliyle de mutlu olabilmek için kendine nesnel bir hedef belirlemiş ve bu şekilde artık beklentileriyle birlikte kendini standartlara sığdırabilme mücadelesini kazanmış. tabii ki bunun nasıl bir galibiyet ya da nasıl bir mahlubiyet olduğunu da biz okuyuculara bırakmış; aynı o çok özel yüzüğün akıbeti gibi..
samimi, akıcı, gülümseten, az biraz hüzünlendiren, başarılı, güzel bir hikaye.
teşekkürler esesdopiyespiyes
not: hikaye için seçilen fotoğrafa bayıldım. harika bir seçim.
hikayede bir aşığın; hatta deli divane aşık bir adamın, karşısındaki sevgilisinin sözleriyle yavaş yavaş eriyen aşk ve mutlululuk hayalleri; yok olan gelecek düşleri, hisleri; bilinçakışı içinde doğanın ve çevresindekilerin halleri ve hareketleriyle öyle güzel, senkronize verilmiş ki metafor denizinde okuyucuyu gün batımında gönüllü esir etmiş. şiirsel sinema gibi; mizoguchi, tarkovski, bergman ya da sembolist bir ahmet haşim şiiri gibi süzülmüş okuyucunun belleğine ve gönlüne.
sürpriz, dehşetengiz finale gidiş ise benim açımdan, vena amoris'in anlamını okuyunca, büyük bir heyecan yarattı.kahramanımız; parmağından kalbine, çakısıyla aşkının hayalkırıklığı yolunu çizmiş sandım. nefesimi tutarak okudum sonunu.
yüzük parmağını kestiğini okuyunca; riskli bir aşk oyunundaki yakuza'nın, onurunu ya da aşka inacını ya da derindeki aşkını kaybetmemek için parmağını kestiğini anladım. ve bu sonu da çok beğendim.
