yeni taşındığımız eve elektrik tesisatı döşüyordum. bütün gün eşyaları taşımış, canımdan bezmiştim. bu da yetmezmiş gibi elektrikçi astronomik bir ücret talep ettiğinden iş başa düşmüştü. tüm evin tesisatını bitirdim, kendi odamın tesisatına başladım. uzatma kablosu yapmaya koyulmuştum. o sikindirik uzatma kablosu bittiğinde işim bitmiş olacaktı. yorgunluk, baş ağırısı ve açlık beni gerçekten düşünebilmekten uzak tutuyordu. uzatmanın ucundaki eski prizi çıkardım,yenisini takmak üzere toprak kablosunu düzeltiyordum ki kuvvetli bir enerji hissettim. dikkatimi kablolara verdiğimde sadece üç milimetre ile hayatta kaldığımı farkettim. fişi prizde unutmuştum. ve elektriğe üç milim uzaklıktaydı elim. değmemesi büyük şanstı. maalesef ayağımda bulunan terlik hayatımı kurtaracak vasıfta değildi.
evet, büyük bir "ölümden dönme" hikayesi gibi değil ama bildiğin "bok yoluna gitme" hikayesi oluyordu.
kıssadan hisse, konsantre olamadığın yerde hiç bir işi yapmayacaksın. bazen canını alır, bazen işini, bazen de can almana sebep olabilir.
o günden beri temkinli bir insanım. hatta haddinden fazla temkinli. kullandığım arabaya binenler intihar etmek istiyor. biraz daha hızlansak mı? bu soruyu duyuyorum evet...
