hatırlıyorum da izmire ilk yolculuğumda 8 saat koridor tarafında gitmiştim daha da küçüktüm 13-14 yaşlarındaydım. gece yolculuğu da olunca insan uyumak istiyor haliyle. ama ne mümkün o allahın belası koltukta uyumak. en sonunda gayrı ihtiyari yanımdaki yolcunun omzuna kafamı yaslayıvermişim. ama allahsız anında yaptığı bi omuz hamlesiyle beni geri püskürttü. o 8 saat boynum tutula tutula gittim. o gün bugündür ne zaman uzun yolculuğa çıksam biletçiye tembih ederim cam kenarı olacak diye. uyumadığım zamanlardaysa kulaklığı takıp müziğimi dinler romantikleşirim yolculuk paha biçilmez hale gelir. cam kenarı işte böyle bir nimettir benim için.
