Elim kanayınca küçükken ağlardim hemen, annemin yanına koşardım. annem ağlamamami söylerdi. Ben basardım yaygarayı.. Nasıl olsa annem susturmak için beni yapardı birşeyler. Şimdi oda yok. Bıraktı beni kendi ayaklarımın üzerine. Ilk adımda düştüm daha.. Baktım arkama annem yoktu. Bir adım daha.. Gene düştüm. Ağlayamadım hocam. Etrafta ilgi çekmeye çalışacağım insan yoktu çünkü. Hani selim var ya hocam, herkesin o selim benim dediği, herkesin tutunamayan olduğu, ışte o ben değilim. Ben acısını çekmediklerımin acısını yaşatıyorum kendime. Ağlıyorum, ama yok annem. Düşüyorum yine, ama acı yok, düşmekten değilde acıyı unutmaktan korkuyordum. Düştüm hocam. Acıyı da unutmuşum. Malesef..
