hocam,
bilge'ye yazdığın mektup var ya onu okudum demin, sürekli dönüp dolaşıp her üzüntümde onu tekrar tekrar okuyorum hocam.
karnıma keskin ağrılar giriyor her okuduğumda. bir insan bu kadar mı insanlar mutlu olduğunda kullanılır içimde her gün bir sevgi ölüyor, boğazıma her gün yeni bir acı takılıyor. sen en azından sevgili bilge diye başlayan bir mektup yazabilmişsin hocam benim sevgili diye başlayabileceğim kimsem yok. sevgili hocam yazarım en fazla sana bir mektup yazıyorum ve keşke sen bunu okumuş olsan sonra bir gülümsemeyle kuzum desen hayat devam ediyor, etmiyor hocam etmiyor hayat sayıklıyor olduğu yerde ama her gün daha fazla acıyla.
beni kapattılar hocam gelip susturma düğmemi bulup ona bastılar, ağlayamıyorum mesela ağlamak için gözlerimi tavana dikip acıdan sulanana kadar kapamıyorum mesela. ölmüyorum, ölemiyorum mesela yaşıyorum hala. bende dert yanmak istiyorum herkes gibi, her insan gibi dertlerini dinlediğim insanlar beni dinlesinler istiyorum ama düşündüklerimle ağzımdan çıkanlar aynı yolda buluşmuyor. duvarla konuşuyorum hocam açıyorum bir tellibağ konuşuyorum duvarla anlamıyor belki beni ama susuşunu sevinçle karşılıyorum. o duvar sabır dolu hocam evden dört gün boyunca çıkmadan lemongrass dinliyorum mesela. uyumak için günün aydınlanmasını bekliyorum, gece bu kocaman evde yalnız uyumaktan nefret ediyorum kendi sesimi unuttum hocam.
