çocukluğuma dair çok önemli hatıralar(ölümler-kayıplar ) silik bende. hayatıma istemediğimi hatırlamama duygusu hakim çünkü. pesimist gibi görünsemde düşünceli bilinçaltım bana kıyak yapıyor her daim.
işte silinmeyen, güzel, gülümseten tüm hatırlarımın tamamı bu semte ait. şimdilerde her ne kadar hatıralarımın üstüne beton dökülmüş olsa da anılarıma dokunamadılar.
tırmandığım ceviz, incir...ağaçları, tekel işçisi annemin henüz toy bir delikanlı olan dayımı başımıza dikip bizi fabrikanın kampına bırakması, bol bol yüzülen, koşulan, düşülen, kalkılan günler...dragos eteğindeki ortaokulum, mor kayalar, okulu ilk asışımın adresi bu semt.
sabahları denizin berraklığında ayağımın altında gezinen kaya balıkları ve onları seyrederken gözlerimdeki ışıltı. yani hatırlanan son masumiyet anları.
cevizli'de sadece memleketleri yüzünden içeri alınmış, sağla solla ilgisi olmayan 3 dayımı ağırlayan, annemin beni peşine takıp temiz pijama-sigara poşetiyle haftalık ziyaret ettiğimiz kartal cezaevi. ve henüz 3 aylık gelin olan yengemin cezaevini gören balkonumuzdan yaptığı uzun bekleyişler. vita kutularına dikilmiş sardunyalar, kapı önü muhabbetler...fakirliğin kol gezdiği ama yine de umudun, insanlığın olduğu yıllar.
şimdilerde çarpık kentleşmenin, hızlı büyümenin, rantın kucağına düşmüş ve bir ucubeye de dönüşmüş olsan benim hatıramda hep böyle kalacaksın.
