cem adrian dinleyicilerinin genelde beğendiği alternatifleridir kendileri. ha cem adrian mı mabel mi deseniz mabel derim. lakin şöyle de bir şey su götürmez gerçeklikle yüze çarpmalıdır. enstruman çeşitliliği müzik ve ses zenginliği olmadan sadece sözlerle bir şeyler eksik kalır. mesela bu eksiklikleri biraz daha über yoldan tamamlayanlar ezginin günlüğü ve yeni türkü'dür. mabel i şahsen tanımışlığımın döneminde kendisinden çok kez canlı parçalar dinledik. sesinin tınısındaki farklılıkla murat yılmazyıldırım a sinyal çakmakla beraber sözlerdeki ağır depresif karnavalla gerçekten yakın müzik anlayışları olduğu sezilebilir. mesela bu saydığım müzisyen ve müzik gruplarının içinde sadece cem adrian'ın ne yapmaya çalıştığını anlayamamktayım. ses geçişi diyorlar yok efenim 6 oktav kaynarca diyorlar. ne alakası var amk? sebastian bach'dan bi by your side dinleyin de oktav'ın ne olduğunu görün diyesim geliyor. neyse konuyu dağıtmadan mabel matize tekrar dönence... dönence dedimde barış manço aklıma geldi; barış manço da türkiye yi psychedelic rock ile tanıştırmış nadir müzisyenlerdendir. sözün özü mabel'in tarzı bellidir. sağlam sözleri ve belli bir akışa sahip müziği ile felipe melodrama bir resital sunar. ve bence bunla da yetinmesi gerekir. yetinmeyecekse de ciddi anlamda prof bir grupla çalışmalıdır. öyle bir grubu türkiye de bulmak zor yolduğu için en iyisi kendi yolunda yoldan çıkmadan devam etmesidir. kül hecesine, peruk gibisine yenilerini ekleyerek ""arafta"" kalmadan.
