bu ülkede dul olmak başlı başına bir vakayken, annenin kaderini yaşamak zorunda kalmaktır.
itiraf şeysi gibi biraz ama insan yaşamadığını yazamaz ki. öyle değil mi?
yaşım henüz 14 taşınmak zorunda olduğumuz şehre alışmaya çalıştığım, sudan çıkmış balık gibi olduğum yıllar. annem, kızkardeşim, anneannem ve ben. 4 kadın 4 yalnızlık. devamı ise ''babanın gölgesi yeter'' cümlesinin ne anlama geldiğinin anlaşılacağı yıllar...
taşındığımız ev yeni yapılmış bir bina. içinde henüz in cin top oynuyor. henüz bitmediği için inşaat işçileri dolu. hergün liseye giderken yürüdüğüm yolda bu inşaat işçilerinin bir kaçının beni takip ettiğini farkediyorum bir süre sonra. 14 yaşındayım lan. 14.
sonra binanın işleri bitiyor, yavaş yavaş taşınanlar vs.. ama tüm komşularda sezinleyip anlam veremediğimiz garip bir mesafe. daha sonra eşleri yanlarında yokken asılan dürüst aile babaları(!). yaşım 15.
16-17-18. yaşlar komşuların alışması ama yine de nerden gelip nereye gidiyoruzu dert edinip bizi izlemeleriyle devam eden, bir sürü görmezden geldiğimiz tacizlerle devam ediyor.
işte bu yıllardan kalan sürekli kendine imtina etmek, her hareketine dikkat etmek duygusu bende hasar bırakmıştır. hala kendimi salıvermek, arada dağıtmak konusunda acı acı frenlerim var.
ve bu ikiyüzlü, yavşak topluma ve insanlarına güvensizliğim. sağolsun, varolsunlar.
