bak şimdi bir komşum var. daha 2 senelik evliler. kız çatlak bişey ,kırık anlıycan. çocukta bir o kadar sakin, masum biri. tam tersi anlıycan. çocuk fabrika da vardiyalı, kız da şehir içinde 8-8 çalışıyor. bu arkadaşımın kaç kaç çalıştığını o akşam evdeki gürültülerden anlıyorum. 4-12 ise saat 12 çeyreğe kadar evde kızlı erkeklı takılıyo o sürtük müzik son ses. 12- 8 ise 12den sonra sabah 6 lara kadar aynı olaylar. bıktım a. q. kızından. kız zaten kaşar. bana asılıyo onceleri bekar evimde takılırken gece 2 de bira istemeye gelmiş yok dediğimde alırmısın biz kızkızayız çıkamıyoruz bu saatte demişti. alıp getirdiğimde istersen gel dedi laflarız. şimdi mehcinslerim diycek ki ne malsın oğlum neden gitmiyon 2 tane kız var alkol var ev müsait daha allahtan belanı mı istiyosun. ama öyle değil a.q. benim bir anlık hatam bir ömür çekeceğim ızdıraba sebep olucak. yarın öbürgün evlenmeye kalktğmda komşu olcaz hangi yüzle karımla oturcak ya da ben o çocuğun yüzüne bakıcam. bu aralar iyice azıttı ve acayip uyuz olmaya başladım.
diyorum ki al çocuğu karşına kardeşim böyle böyle bi durum var. senin karın böyle böyle şöyle şöyle şeyler yapıyor diyesim var. ama korkuyorum da çocuk demez ama sanane lan derse ben onu dövmem lazım. komşuyuzda anasını sataım. yukarı tükürsem bıyık aşağı tükürsem sakal. ne yapsam ne etsem bilmiyorum.
bir diğer korkumda yarı öbür gün boş bi anıma denk gelcek yapıcam yanlış bişeyler bidaha vebalini ödeyemiycem. ne yapıcam bilmiyorum. konuşsam mı konuşmasam mı. yoksa o yanlışa ben de mi katılsam. (bkz: nasıl bi hayat biçimi lan bu)
