1997 yapımı rahatsız abi michael haneke'nin başyapıtı film. her bakımdan agresiftir. türünün diğer örneklerine, benzer gerilim filmlerine, hepsine saldırır. başarılı kelimesinin hafif kalacağı birçok müthiş sahne var filmde. ders diye okut o derece.
fakat bu filmdeki herşeyin kusursuz olduğu anlamına gelmiyor. karakterin kameraya bakarak seyirciyle direkt konuşması benim kişisel olarak nefret ettiğim bir olaydır. seyirciye mesaj vereceğim diye sinema'nın ana kuralının amına koymak benim için mazur görülebilecek birşey değil. mesajı seyirciye direkt vermek kolaycılıktır. aslolan bunu direkt seyirciye söylemek değil düşündürmektir. ikinci olarak kumanda sahnesi, afedersin ama siktir git dedirtti. seyirciye "filmlerde herşey istediğiniz gibi gitmez. dünya öyle gökkuşakları ve çiçeklerden ibaret değil" mesajını bu kadar bel altı vurararak vermek saçmalığın dik alası olmuş. aykırı olmakla saçmalamak arasındaki ince çizgiyi koruyamamış haneke.
iyi sahnelere gelince; baştaki yumurta isteme sahnesi muhteşem ötesi, "başkası yerine utanma" hissi zirve yapıyor, adam sinir uçlarımızda geziyor resmen. babanın bacağının kırılıp olayların koptuğu ana kadar geçen süre çok başarılı.
orospu çocuğu karakter mutfağa yiyecek birşeyler almaya gittiğinde gelen silah sesi, akabinde gelen kadının çığlığı, tüm bunlara rağmen bizim o.ç'nin hiç bir tepki vermeden mutfakta işine devam etmesi, meraktan ölmemiz... sonra tv'ye sıçramış kan gösterilirken karakterlerin arkada durumu değerlendirmesi, ve kadının şoktaki halini gösteren geniş plandaki uzun sahne, filmin zirve yaptığı yerler bence.
