klasik olmuş filmlerin remake'i olayından nefret ettiğim için sadece 1972 versiyonundan bahsedeceğim.
bu film her şeyiyle klasik. teknik aksaklıklarıyla, dar bütçesiyle, zaman zaman kötü oyunculuklarıyla. farklı bir tadı, havası var. filmi etkileyici yapan bunlar zaten. bir milyon kere yapsan, hayvan gibi bütçelerle, yıldızlarla çeksen o tadı ver-mez. o yüzden dokunma klasiğime, dokunma psycho'ma, dokunma the texas chainsaw massacre'ıma. yoksa hayatında bir karıncayı bile incitme.. öhöm neyse. yani bırakın bu işleri batırmayın efsaneleri. artık yeni sözler söylemek lazım.
film rahatsız ediciliğiyle sinemada bazı duvarları yıkmış, şiddetinin dozuyla şöhret yapmış, seyirciye hayatında perdede daha önce görmediği sertlikte şeyler göstermiştir. zamanla arkasından gelenler rahatsız edici sertlikte bu filmi geçtiyse de, bu film türünün babası olarak tahtında oturmaktadır. wes craven da bu filmle seyirciye vaad ettiği gibi bu alanda büyük isim yapmış bir usta olarak günümüzde saygı görmekte. yalnız tüm bunların üzerine şunu söylemeliyim ; benzer türde yurdumuzda da benzeri yaşanan ve başarılı bir biçimde perdeye uyarlanan barda'nın da bu filmden aşağı kalır yanı yok. bunu söylemek lazım.
