şöyle bi düşünüyorum da ulan ne sahneler ne bölümler ne replikler geçti. izlerken gülmekten ölüyoruz ama hep bi önceki bölümleri özlüyoruz hayat gibi.
her dizi de olur ya böyle monotondur dizi ama bölümde tek bi sahne vardır diziyi kurtarır. işte leyla ile mecnun bunlara hiç benzemediği için farklı her sahnesi sitcomların yayında kalmasına sebep olan tek sahneye bedel.
böyle bazen youtube tan eski videoları izlerken gülüyorum ama böyle içten içe de insan üzülmüyor değil.
tamam eski bölümlerinin tadı bi farklıydı ama hayatımızda böyle değil mi zaten. her anımız mükemmel mi?
sürekli geçmişe bi özlem yok mu hepimizde. işte sırf bu yüzden değil midir anı yaşayamayışımız.
dolayısıyla carpe diem diyorum başka bişey demiyorum.
yazdıklarımın başıyla sonu pek tutmasada sahi ne ara bağladım ben konuyu buraya.
yani anlayacağınız farklıdır leyla ile mecnun.
