anadolu kökenli olmamdandır belki , belkide babadan kalma bir alışkanlıkla tanıdım neşet ertaş ı. çocukken babamlar dinlediği zaman çok bağrıyor, değiştirin, başka şarkı açın diye isyan ederdim. her seferinde babam inatla devam ederdi dinşemeye ve büyüyünce, olgunlaşınca anlarsın dedi. evet şimdi çok iyi anlıyorum. ilk aşık olduğumda sarsılmıştım ergenliğimde cahildim dünyanın rengine kandım diyerek.
anadolunun kalbi temiz, gönlü temiz insanlarının diliydi neşet ertaş. onu gördükçe, onu dinledikçe, o hep ezilen ama ağzını b ir dirhem açamayan temiz insanlar gelir hep aklıma. bugüne kadar ne siyasi, ne sosyal bir tezatlık yaşanmadı. ne prim yaptı türkülerden, nede prim verdi diğerlerine. 1 şarkıyla meşhur olan (olduğunu zanneden) dalkavuklara inat, her zaman efendi, her zaman kibar her zaman arka planda, her zaman temsil ettiği anadolu insanı gibi durdu. şimdi düşünüyorumda, hem şanslıyım, hem de çok şanssızım. yaşarken onu tanımak büyük bir şanstı çünkü bu memlekete bir neşet ertaş daha gelmeyecek. ama yaşarken bir defa olsun canlı canlı onu dinleyememek içimde bir ukte. çocuğuma gururla anlatacağım bir anımda olmadı ama gelecek nesillere ulaşacak olan onlarca şarkı sözü, örnek bir davranışı var. şimdi vefatından sonra heykelleri dikilir kırşehire ve başka bir kaç yere. ama neşet ertaş yaşarken zaten bizim gönlümüze tahtını kurdu. halk müziğinin evveli sendin, gönlümüzde de ahirlik yerin var büyük üstad. yaşa var ol neşet ertaş, şanınla şerefinle...
