ağlayarak yazıyorum bu satırları, bir yanımda anne şefkati gibi sesin var be abi. Biz halk olarak neyin, ne zaman kıymetini bildik ki senin de bilelim. Öyle aptalız ki, öyle gamsız ve değer bilmez. Biliyorum be abi, kalbin kırıktı giderken, o yüzündeki hüzün, sazındaki hüzün boşa değildi. Alıp baştacı yapamadık seni, 3-5 kuruşa düğün salonlarına mahkum ettik. Şimdi gittin ya, ne nefesin var, ne sazın artık. ardından kırmızı çiçekler atacak kadar da terbiyesiziz biz.Biz senin değerini bilemedik, n'olur affetme bizi, iki elin yakamızda olsun.
