aşkın şakağına dayanmıştı sonbahar. ve günahların kanlı muallimi leşleri topluyordu yerden. kalbine çakılan mayınları yumruklamaya başladı genç adam. ömrünün son aryasını yumruklarına fısıldamak istiyordu. mayınlar kanıyordu...
son bir kez gölgesine tükürdü. kaprislerini özledi idam edilen aşkının. boynuna hiç kondurulamamış mahur öpücükleri özledi.
gizleyemedi yitirilmiş düşlerini. son bir kez sarılacaktı gözyaşlarına, ve "gitme" diye söylenecekti sonsuzluğa.
yapamadı genç adam. kalbine saplanan mayınlar değil, mayınları hapseden kalbi parçalandı hiç yoktan.
hayalleri karşı kaldırıma saçıldı. artık bir hayaletti. gölgesi bir beden daha peydahlamıştı karanlıktan.
aşkının resmedilmiş şeffaf gölgesi olmalıydı bu. bir gölgeye aşıktı artık...
dokunamayacak, yaralayamayacak, ve büyütemeyecekti onu.
ama fısıldayacaktı. günahsız gölge yalnızca dinleyecekti adamı. gülümsemeyecek, ağlamayacak...
ama duyacaktı.
genç adam yaşlanacak, yaşlanacak fısıltıları.
ve bir gölgenin karanlığına hapsedecek içindeki kutsanmamış sübyanları...
