yıllarca kandırıldım, aptal yerine kondum, yalanlar duydum inandım, güvendim çünkü çocuktum. bazı şeyleri anlama yaşını geçtiğimde bile inanmaya devam ettim, dinledim hakverdim, yalanları gördüm ama güvendim, aldatıldığıma inanmak istemedim belkide. çünkü şuna dayandım; bi insanın en yakını yapmazdı bunu, bi şekilde doğruyu söylerdi. sonra akıllandım, yakaladım, yalanları ortaya çıkardım, bana atılan kazıkları gördüm, gözüme baka baka söylenen yalanları izledim yüzlerine vurdum, ama allah kahretsin hala bağlarımı koparamadım, hala söylenen yalanları dinliyorum, bir bir ortaya çıkarıp yüzlerine vuruyorum ama hala akıllanmadılar, anlayamadılar çözüldüklerini ve ısrarla belki yer diye söylemeye devam ediyolar, dolandırmaya devam etmeye çalışıyolar. neresinde bunun hayal kırıklığı peki? ben yıllarca herşeyin iyi olacağına inandım, ama hergün daha da kötü olmaya başladı. en yakınlarım bunu bana neden yaptı?
