sanırım hayatımın en berbat anılarından biridir desem yeridir. bir keresinde hayatımın aşkı diye nitelendirdiğim çocukla ilk defa yalnız kalmışız ortam romantik neyse efendim mumlar falan yanıyor ilk defa böyle bir atmosferde bulunmamdan mı kaynaklanıyor olsa gerek çocuk tam omzuma yattı hani mideme de yakın. saçma salak sesler geliyor. allahım rezil oluyorum. ne alışabilecek kadar eski bir ilişki, ne de daha çok taze ne de olsa biter denecek kadar yeni. tam o ortası işte. aman allahım o nasıl bir sestir. sanki tüm organlarım birleşti beethoven'ın 9. senfonisi seslendiriyor. nasıl rezil oluyorum öksürmeye çalışıyorum yok daha da şiddetleniyor. dedim "allah belanı vermesin kalk kızım sana fazla böyle romantizm bünye alışık değil." dedim mutfağa falan gidip su içtim. yazarken bile tekrar lanet okuyarak yaşadım sanki o anı.
