inanna salome, tarzını çok sevdiğim bir yazar. öyküsünün neresi hayal, neresi gerçek tam olarak algılayabilmek çoğu kez mümkün olamıyor. sizler, bir yandan bunu çözmeye uğraşır-dururken olaylar gelişiyor ve kendinizi okuduğunuz öykünün tam orta yerinde bulu-veriyorsunuz. okuyucusunu, hünerli elleriyle öylesine sıkı kavrayıp öyküsünün içerisine çekiyor ki bunu bildiğiniz halde tuzağına düşmekten kurtulamıyor, aslına bakarsanız kurtulmak da istemiyorsunuz.
realist bir yaklaşımla kurguladığı, 'olması hiç de istenmeyen üzücü olaylar vesile olsalar dahi insanların bir tesadüf eseri kesişen yaşamları kimi zaman hiç de beklenmedik ve hoş sürprizlerin yaratıcısı olabilirler' nüvesinden gelişen öyküsünün; kahramanlarının ve dolayısı ile okuyucularının umutlarını asla öldürmeyen o güzel tarzı ile bir kiraz çiçeğinde yaşam bulmuş olduğunu görüyoruz bu kez.
"şimdi albatros sakura için; baharı yaşamanın zamanı gelmiştir. yeni bir şeyler doğmuş, eski bazı şeyler uzaklaşmış, özlediği bir şeyi sonunda bulmuştur... yılların umutsuzluk tortusunu üstünden atmış albatros sakura için şimdi çiçeğe durmuş baharın, sakura zensen'in resmini yapmanın hatta tüm hücreleriyle, en saf haliyle baharı hissetmenin tam zamanıdır..."
kahramanımızın dedesinin ağzından aktarılan şu sözler ise yaşama dair önemli felsefi yaklaşımlar içeriyor;
" hayatı anlamlı kılan şey; yaşayabilmektir sadece, yani adı üstünde h a y a t ı yaşayabilmektir. önce kendini tanımaya çalışman gerekir, yaşanılan her şey ile kendine kattıklarını heybene koyup kendini bulma yolculuğuna çıkman gerekir, bu yoldaki her şey sana kendini ve hayatı anlatır, tüm bu süreçlerden sonra neyin anlamlı olduğunun farkına varırsın... "
