şiir okumayı bilmeyen, edebiyat yoksunlarının kolay zannettiği eylem.
bugün pazar.
bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar
ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldamadan durdum
sonra saygıyla toprağa oturdum
dayadım sırtımı duvara
bu anda ne düşmek dalgalara
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım
toprak, güneş ve ben
bahtiyarım.
bir de şu var:
ben şimdiden ağlarken yalnız geçen her güne
yığılır da seneler senelerin üstüne
kaparsa gözlerini bütün sevgililerim.
kalmazsa yeryüzünde dayanacak bir yerim:
"yarabbi ben ölmeden sen beni öldür!" derim.
ne olur büyüklüğün bir teselli yaratsa!
eğer ölüm bir ceza, hayat bir mükâfatsa
bütün sevdiklerimden daha çoktur günahım.
bir isyana dönmeden şimdi yalvaran âhım,
ilk önce beni öldür, beni öldür, allahım!
iki şiir de nazım hikmet e ait. bir de necip fazıl ile karşılaştıranlar var ki gülüyorum. necip fazıl da (türkiye çapında) iyi bir şair ama görüyorsunuz nfk tarzı bir şiiri nazım hikmet götüyle yazar.
