geceleri en sevdiğimiz oyuncağa sarılıp yattığımız yıllarda, çocukluğumuzun ve masumiyetimizin simgelerinden biriydi adeta. akşam yemekten sonra annenizin getirdiği meyve tabağına rastgele elinizi uzatıp alırdınız bir tane ve o da ne! mandalinanın yavrusu olanca sevimliliğiyle işte karşınızda. yemeğe kıyamadığımız, hep en sona bıraktığımız.. her mandalinanın da yavrusu olmazdı. bu yüzden oldu mu çok kıymetli olurdu, görünce para bulmuş gibi sevinirdik. insan büyüdükçe biraz daha mı zor mutlu oluyor ne.
