devlet olmanın bir geleneği olduğu gibi, hükumet ve devlet adamı, siyasetçi olmanında bir duruşu geleneği olmalıdır, ne yazık ki bizim ülkede böyle bir gelenek gelişmedi. her gelen kendi konumunu kendi çıkarına kullanıp emperyalizmin isteklerine çanak tutuyor. bir yere gitmez kimse, tüm musluklar kendi havuzlarını dolduruyor. tatlı suyu içen onlar, acı suyu içense halk. neden bıraksınlar ki? sonuçta ihalesi var, rantı var, sıcak parayla şişen ekonominin kaymağını yemesi var. var oğlu var, bu halk ölmeye kaldığı yerden devam ediyor. ne yazık ki etmeye de devam edecek. ne için, sayın devlet büyüklerimiz, semirsin milyarder olsunlar diye, satılmış bir ülkenin bekçisi ordu, onunda has paşaları içeride, geride kalanlar korkmuş, sinmiş. askerleri ise hem ezilir, hem ölür. artık cenazelere halkı da almıyorlar. artık cenazelerde hızlıca, reaksiyondan karçarcasına gizli uzak yapılıyor.
bu milleti öldüren asıl hükumet oldu. onları seçen ise intihar ediyor. farkında değiller. ama bu sözüme mim koyun, miskinler tekkesi hesabı, derviş kendini ateşlerle sarılı bulup benim kerametim var deyip hiçbir şey yapmıyor, ama ateş yatağına dokununca kaçıp gidecek. bu hükumette ateşe milleti atıyor, kendisine ateş değecek o zaman göreceğiz her şeyi, belki de çok geç olacak.
