Bana hüzün dolu, masum, kalender çocukluğumu hatırlatan dizidir. Her pazar akşamı ortalama bir Türk ailesinin yegane eğlencesiydi seksenli doksanlı yıllarda. O dönemler daha bir güzeldi. Yoksulduk ama sevgi ve ümit dolu insanlardık. Haber programlarında tecavüze uğrayan bebekler, rulmanlar, ördekler, damacanalar görmüyorduk, ruhumuz kararmamıştı henüz. Sonra herşey değişti, bizler ümidimizi, sevgimizi ve masumiyetimizi yitirdik. Bizimkiler dizisi sona erdi. Artık o naif dizinin baş karakterlerinin vefat haberlerini medyada duyarak geçmişimizi hatırlıyoruz zaman zaman. içimizi çekiyoruz, derin bir nefes alıyoruz ve buğulu gözlerle o günler ne güzeldi diyoruz pek çoğumuz. Kaybettiğimiz hasletlerimizin özlemini hissediyoruz yüreğimizde.
