Zira; insan ölüme yaklaşınca o an herşeyi anlıyor, bazı şeyler o anda aklına geliyor. Bundan 6 sene önce, çocukluk arkadaşlarımla her zaman gittiğim parka gitmiştik. Günlerden 2 Ağustos Salıydı. Hepimizi biliriz şu tahterevalli'yi. Kim ağırsa o kişiyi kaldırır. Yanımda arkadaş benim 2 katı ağırlığımda olduğundan fizik kurallarına uygun olarak o beni kaldırdı. Ancak kendisi aklı sıra bana şaka yapacak ya, birden tahterevalli'nin üzerinden indi. Ben yukarıda olduğumdan aniden yere çarptım. Ancak gerçeği biraz sonra farkettim. tahterevalli'nin o önümüzde tuttuğumuz demirin altında ayağım olduğu için, o paslı demir ayağıma tam olarak girmişti. Ben küçük bir acı hissettim. Pantolunumda az biraz kan vardı. O kesilen yeri kaldırdığımda, demirin ayağımı parçaladığını gördüm. O derece kötü bir görüntüydü ki hala unutamıyorum. O ayak lifleri ve kemiğimi çok rahat şekilde görebiliyordum. O an ki korku ve heyecanla o ayakla kanlar şarıl şarıl aka aka eve koştum. Nereye gideceğimi bilmiyordum. Eve gidince anneme gösterince, annemin soğuk kanlı oluşu aslında benim hayatımı kurtarmıştı Öyleki, beni öyle görünce kemerle baldırımdan kanı kesmeye çalışıyordu, o andada hastaneyi arıyordu. Çocuk oluşumun etkisiyle çok ama çok korkmuştum. Yaşayanlar belki bilir, kan vucüttan boşalırken insanın her tarafı karıncalanır. Ve herşey hayal gibi gelmeye başlar. Aynen bana da öyle olmaya başlamıştı. Hastaneden gelince beni ambulansa yetiştirirken ekipler, kendimi rüyada gibi hissettim. Sivas Numune Hastanesine tam gaz giderken, hani derler ya birşeyler gözünün önünden geçer. O gerçekten oluyormuş. Ve her zaman da o durumlarda olacak. Numune Hastanesine nihayet gelince, orada bu tedaviyi yapacamayacakları ve acilen Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesine sevkedilmemi söylediler. Oraya gidince acilen ameliyata aldılar. Ayağıma 41 dikiş attılar. 4 aylık uzun süren tedaviler sonucu eski sağlığımı kazandım.
