Bir gün komşunun eve cenazeye gittik. böyle acayip insanları olan bir yerdi. bir kadın ağlarken bir yandan oturacak yer arıyordu kendine yavaş yavaş totosunu yere yaklaştırdığı sırada bir yandan ağlayıp ellerini gögsüne vuruyordu. birden arkasında yer sofrasını görmeyip aliminyum sofrayı tepe taklak yaptı. kahkahayı patlattım. annemden gelen çimdik ışık hızıyla geldi tabi.
