yalnızlığa yüklenen anlam neticesinde ortaya çıkan durumdur. uyumlu olduğu sürece yalnızlığın bir ayrıcalık olduğunu göremez insan. oysa ağaçlar, bahçedeki çiçekler pek tabi yalnızdır. genellikle yalnızlığı arzulamayız. bu da bize ıstırap verir. aynı şeylere sahip olduğumuz halde o yok diye her şeyin eksik kaldığını düşünürüz. zevk alamayan biz oluruz birden ve böyle zamanlarda yalnızlığın hep karanlık tarafını görürüz. ama kesinlikle ve kesinlikle yalnızlık bu değildir.
