bir babanın oğlunu kaybetmesi olayıdır. sevinen de vardır elbet, üzülen de çok yoğun duygular hissetmeyen de. üzülenler, bir evladın kaybedilmiş olmasına üzülmüşlerdir. bir insanın yaşama veda edişine ya da. herhangi bir duyguyu derin hissetmeyenler, olayın uzakta olmasından bu ruh halindedirler. sevinenler içinse cümle kurmak bile zor gelir insana. küfürün, hakaretin ve sair eylemler için kullanılacak kelimelerin kifayetsiz kaldığı kişilerdir.
aslında bu olaya bakınca, bu ülkede bir kürt sorunu olmadığını, asıl sorunun insanlık sorunu olduğunu anlıyor insan. o kadar uzağız ki insan olmaktan, hiçbir zaman barış gelmeyecek bu coğrafyaya. zaten beynimiz hep aynı mantıkla çalışıyor. biri çok kazanınca "ben de çok kazanayım" demek yerine, "piçin kazandığı paraya bak, biz de meteliğe kurşun atıyoruz amk" deriz. birinin güzel/yakışıklı bir sevgilisi olunca "benim de böyle bir sevgilim olsa" yerine "göte bak ya. ne biçim sevgili yapmış" deriz. zira bizim mantığımız, her zaman olumsuzlukta eşitlenmek üzerine kurulur. hep kötüyü baz alırız. bizim çocuklarımız öldüğünde "artık kimse ölmesin" demez, onların daha çok çocuğunun ölmesini isteriz.
bu da ne kadar hastalıklı insanlar olduğumuzun göstergesidir aslında. kompleksten kavrulmuş kişilik(siz)lerimiz bize hiçbir zaman mutlu olma yolunu açmaz. sadece, kendi mutsuzluğumuza ortak bulma eğilimi yaratır.
velhasıl-ı kelam, şiirlerinde küfür etme diyorlar usulsüz, bu kadar orospu çocuğunu nasıl anlatayım küfürsüz.
