defalarca psikolojik yardım almış, şizofren bir genç erkek, hayatın doğal akışında intihar etmiş. zaten ikinci denemsi ve bu sefer kendini öldürmeyi başarmış. aslında olay tipik bir üçüncü sayfa haberi.
"vay efendim çok üzüldük, kimse evlat acısı" yaşamasın diyenlere çok fazla sözüm yok. evet kimse yaşamasın. ama bu tip hastalar genelde iyileşmiyorlar. ağır ilaç tedavisi ile ve yaşadıkları hayatın pek de farkında olmadan belki. yani baba çok mu üzülmüştür yoksa "oğlum kurtuldu" cu mu olacaktır bunu zaman gösterir. ve allah kimseye evlat acısı yaşatmasın.
"oh ne iyi olmuş, babası da gebersin" diyenlere de pek fazla lafım olmaz. öc alma duygusu biz doğuluların ruhlarına işlemiş. kötü ya da öteki gördüğümüz herkesin bazen bizim yaşadığımız acının aynısını bazen de daha fazlasını yaşamasını isteriz biz. doğamız gereği.
diğer yandan şu meşhur söz durumu çok iyi özetler;
savaşta babalar oğullarını, barışta da oğullar babalarını gömerler.
lakin bu çocuk dağ da vurulmadı.
tıpkı rte nin oğlunun askerlik yapmaması gibi bunların da oğulları "askere" gitmez.
işte daha aklıbaşında olması gereken üçüncü bir grup da bunu düşünmeli.
