seninle tanıştığım ilk gün, hastane odası, mahkeme duvarı gibi görünmüştün gözüme. eylül ortasında buz gibiydin, kışı yaşatmıştın bana. sana nasıl alışacağımı kara kara düşünüyordum. içindeki insanlar farklıydı, lisedeki sıcak dostlukları barındırmıyor gibi gelmiştin ilk başlarda. sonra bir zaman geçti, hiç tahmin edemeyeceğim bir şekilde alıştım sana, sanki gözlerimi sende açmıştım, öyle tarifsiz bir şekilde seviverdim seni.
seninle ilk tanıştığım gün, karşıma çıkardığın o değişik, ilginç ve hatta soğuk olarak gördüğüm insanlar sonraları en can dostlarım oldu, senin kantininde ülke kurtardık, çimenlerinde yatıp uyuduk, bahçende sigara tüttürdük, koridorlarında aşık olduk.
velhasılı kelam hiçbir şeyimdin herşeyim oldun, bana maddi hiçbir şey vermedin sadece aldın, ama verdiğin anılar, dostluklar hayatımın yönünü değiştirdi. ve zaman geldi ayrıldık seninle...
geçen gün yine bir bahane bulup sana geldim, aynıydın, sanki daha dün seninleymişim gibi geldi, ha bir de seninle yeni tanışacak insanlar gördüm, endişeli ve çekingendiler. onlara seni anlattım, övdüm, senden sonrası için ümit vermedim, ama onlara seninle birlikte geçirecekleri yılların kıymetini bilmelerini öğütledim.
her neyse fazla uzatmayayım, yine görüşmek dileğiyle, hoşçakal...
