anılarıma ilk girişinden beri, ismimle beni çağırdığını hiç hatırlamıyordum. üzülürdüm ama çok torunu var nerden hatırlasın ismimi der, kendimi avuturdum.
ne kucağına oturttu, ne de saçımı okşadı. olsun yine de beni sevdiğini bilirdim. yani seviyor olsa gerekti çünkü ben onun torunuydum.
mecbur olduğu zamanlarda köyünden kalkıp bize geldiğinin hemen ikinci günü dönmek isterdi. çok mu sıkıcıydık acaba, teyzemlerde daha uzun kalırdı. yok yok büyük şehir ona göre değildi, ondan bu kaçarcasına gidişleri.
birgün dünyadan da kaçarcasına gitti. gelenek olduğundanmış, sabaha kadar başında bekledim diğer torunlarıyla birlikte. onların isimlerini biliyor muydu acaba diye sordum kendime. hafızamı yokladım bulamadım. bulsam kıskanacaktım onları..
