anneliğin vicdani yükü ve hayat şartları arasında sıkışıp kalmasının sonucudur. tüm çalışan annelerin ortak yarasıdır bu.
bebeğinin tatlı uykusundan uyandırıp bakıcıya veya bir aile büyüğüne ya da biraz büyükse evde yalnız bırakıp gitmek, bir babanın rahatlığında olamamak başkalarına çekilmez gelebilir ama o annenin çalışması, çocuğunun geleceği, yuvasının şimdisi için gereklidir ki çalışıyordur.
he abartan annelerin varlığı da gerçektir. yapacak birşey yok.
