Woolf hayranlığımı özetleyecek olursam: Lise sondayken ingilizce öğretmenimiz film izleyeceğiz diye projeksiyonlu odaya buyur ettiğinde hepimiz eğlenceli bir şeyler izleyeceğimizi sanıyorduk. Öğretmenden uyarı geldi: "Size çok özel bir film izleteceğim çocuklar, bir yazarın hayatı. Çok dikkatle izlemenizi ve kelimelerin gücünü hissetmenizi istiyorum" demişti. (bkz: The Hours) Yabancı dil şubesi olarak 18 kızdık, pür dikkat filme odaklandık ve çok geçmeden beni içine çekti akışı, sahnelerin birbirine dokunaklı şekilde bağlanışı, müziği, karakterlerin durgunluğunun ardından gizlice bağıran düşünceleriyle. Çiçekleri de çok severim üstelik. Film bittiğinde hıçkırıklara boğuldum ve kendime gelmem birkaç günü buldu. Ardından hemen Mrs. Dalloway'i okudum. işte benim kahramanımı bulma hikayem bu. Modern zamanın kahramanlığı, bunca kaosun hakkını verip yazabilmekte, yazar tozunu yutabilmek ve kelimeleriyle beynimde ufkumda yeni gümüş kapılar aralayabilmekte. Herhalde 30 - 40 kere izlemişimdir Saatleri. Diğer beğendiğim filmler gibi herkese de söylemem, en sinir olduğum şey bu muydu hiç beğenmedim denmesidir izlettirdiğimde.
Çünkü insanlar hayatın akışından sıyrılıp derinleşebilmeli, çünkü bizi her gün aynı şeyi yapan makinelerden ayıran tek farkımız bu. Saatler yitip giderken uçucu anları yakalayabilmek. O tanrısal kertenkeleleri.
