bu şiiri her okuduğumda daha iyi anlıyormuşum gibi geliyor.
bana zamandan söz ediyorlar
gelip size zamandan söz ederler
yaraları nasıl sardığından,
ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.
zamanla ilgili
bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.
hepsini bilirsiniz zaten,
bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi.
dahası onlar da bilirler.
ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler,
öyle düşünürler.
bittiğine kendini inandirmak,
ayrılığın gerçeğine katlanmak,
sırtınızdaki hançeri çıkartmak,
yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak
kolay değildir elbet.
kolay değildir
bunlarla baş etmek, uğruna içinizi öldürmek.
zaman alır.
zaman,
alır sizden bunların yükünü
o boşluk dolar elbet,
yaralar kabuk bağlar,
sızılar diner, acılar dibe çöker.
hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir.
bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.
o boşluk doldu sanırsınız
oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir
en sevdiğim bölümü burası. çünkü o kadar gerçekçi ki ne olursa olsun her bıraktığınız insanda bu arkadaş olur, sevgili olur, kediniz köpeğiniz bile olabilir fark etmez onda bir parçanızı bırakmışsınızdır ve acıtan taraf da belkide budur yani eksik olan yanınız. yani o yoksunluk hissinin verdiği acı. ilk başta yoksunluğu onun yoksunluğu sanırsınız ama içinizdeki kopan parçayı arayıştır yoksunluk. o gittiğinde diğer insanlarla yapamadığınız sadece ona özel olan şeyler vardır. bunun nedeni artık o parçanızın olmaması gibi geliyor bana. (bkz: kafa ütülemek)
