Allah sabır versin kaybedenlere.
Okurken gözlerim yaşardı.
Aslında aramızda 1 yaş var.
Fakat ben onun ikinci annesi gibiydim hep.O benim çocuğum gibiydi.
Benim yaşadığım acıları yaşamasın diye ne çok uğraş verdim...
Hayatın kardeşime kötü anları yaşatmaması için o acıların önüne durdum.
Bir siper gibi,sanki bir kurşun gelecek de onu öldürecekmiş gibi...
O ölmesin ben öleyim. O görsün tüm güzellikleri...
Hala çocuk kalsın kalbi.Çünkü; kalp olgunlaşınca çocuğun masumluğundan eser kalmıyor insanda.
Hayat enerjisini yitirmesin diye çalıştırmadım bile ben onu doğru düzgün.
Annem, babam yok muydu?
Evet vardı ama birbirlerine hayrı yoktu.O kurtulsun istedim.Onu ben yetiştirdim.
Başın saolsun dediklerinde ne demesi gerektiğini,
Var mı bir isteğin dediklerinde canının sağlığı demesi gerektiğini..
Bunları söylerken de yanımızda 3. bir kişi asla olmadı.
Ben böyle yetiştirdim kardeşimi.
Çünkü; o benim kardeşim.
