sanırım her gün giderek daha iyi bir duvar ustası oluyorum. her bir tuğlayı tek tek ve özenle seçip, titizlik ile üst üste diziyorum. Harcına da nefretimi, kinimi, üzüntümü, hüznümü katıp çevremdeki duvarları biraz daha kalınlaştırıyorum. bazen bir gün ışığı sızıyor aralardan, ama öyle alışmışım ki karanlığa, gözlerim yoruluyor, kör oluyor, çok acıyor. konuşmak istiyorum, ağzımdan kelimeler yerine solucanlar, örümcekler çıkıyor. bu kadar mı küf tutar bir insanın içi? ne bir aidiyet duygusu, ne de bir sahiplenme. bunlar için hep güçlü bacaklar lazım insana. önce kendini taşımak. değneklerimi kaybetmişim, dizlerim tutmuyor. bir çift el arıyorum, ama hep aynı terane değil midir, bir çift ele muhtaç iken arkandan gelen tekmeler. ben şimdi nasıl derim ki "düştüm, tut elimden!" neyse, uykum geldi yine. üşenmedim, rutubetli bir yatak hazırladım kendime. biliyorum öksürüğüme kötü geliyor ama şükretmek öğretilmedi mi "en azından yatacak yerim var" diye. hem rüya görmek de istemiyorum artık. çocukluğumda televizyonda izlediğim güzel reklamlara benziyor hepsi. izlemesi güzel gelebilir belki ama sahip olamayacağını bilmek daha çok acıtıyor insanın içini. ha, sahip olmak derken; o da ayrı bir hikaye... merak ettiysen söyleyeyim, şimdi satın alabiliyorum tüm heveslerimi, ama onlar da elime aldığım gibi çürüyüp gidiyor her şey gibi. uykum var, şimdi hemen uyuyup yaklaşık bir 30 yıl kadar daha yaşlanmalıyım. gerisi malum zaten, çevremdeki duvarların içini doldurtup lahidimi yaptıracağım. kib. aeo. hşçkl. öptm. bye.
