yoldan çevirilen dayrekşınırlar için sadece şarkı olan şey.
bizim için öyle değil tabi.
bu şarkıya daha önce entry girmediğim için seviniyorum. zira, şu an hissettiklerimi onun yaklaşık olarak benimkini ikiye katlamış olan kırk yıllık hayatı süresince hissetmemiştim ve eğer bunları hissetmeden önce hakkında bir şeyler yazmaya kalkışsam binlerce parça eksik kalacaktı.
şimdi de eksik kalacak, yıllar sonra bu entrye bakıp "keşke biraz daha bekleseydim." derim muhtemelen. ama şu kadar hissettiğim şeyleri içimde tutmama izin vermiyor benim lady fantasym.
bir kadın var. öylesine seviliyor ki, kendisine böyle bir şarkı yazılıyor. bu kadın göz ucuyla görülmüş ve geçip gitmiş. hepimizin hayatında böyle hikayeler olmuştur.
öyle demek istemedim, yaşamak değil bunları hissedebilmek için gereken; istemek. bana göre latimer bu şarkıyı gitarı için bile yazmış olabilir. ama biz algılamak istediğimiz gibi algılarız. isteriz ki hayalimizde biri olsun ve biz o kişiyi gerçek hayatta arayalım, bulamayalım latimer gibi. bunu isteyince hissederiz lady fantasyi.
ben sadece bir kadının bu şarkıyı nasıl yazdırabildiğini merak etmekle yetiniyorum. bir de unutmadan; kendi lady fantasymi, karşıma çıkacak yeni nesil andrew latimer'ı bekliyorum.
bu arada, şarkı gitara yazılmış olamaz. adama ağlıyor sonuç olarak.*
kendisi şöyle ağlıyor;
